Gedichten uit Angel (Bornmeer, 2008)


septimber
de bijen binne noch net útiten

op it plein
sliept de kermis

ik jou net genôch om dy film
om derhinne

myn hân is in kûmke
gjin latte


*

september
de bijen zijn nog niet uitgegeten

op het plein
slaapt de kermis

ik geef niet genoeg om die film
om erheen

mijn hand is een kommetje
geen lat


© Tsead Bruinja


terug naar boven


de wyn giet kâld
troch it iepen rút

by de kollega del
dy’t tinkt oan wat syn pake
dwaan soe

de wyn sliept

fitraazje hinget stil

de tinzen fan de oaren
sille aansens by de pake wêze
fan de kollega

by de pake
en wat dy yn ’e oarloch
die

de wyn sliept

syn iepen mûle

sliept

fentilatordûns
waait him
op ’e droege
tonge


*

de wind gaat koud
door het open raam

langs de collega
die denkt aan wat zijn opa
zou doen

de wind slaapt

vitrage hangt stil

de gedachten van de anderen
zullen straks zijn bij de opa
van de collega

bij de opa
en wat die in de oorlog
deed

de wind slaapt

zijn open mond

slaapt

ventilatordons
waait
op zijn droge
tong



© Tsead Bruinja


terug naar boven




ik nim de file op
helje dy oer de kiezzen
lis de file del

nim in swolch
set it glês op ’e tafel
spui it wetter út

ik doch in doar iepen
yn de oare keamer hâldst
my de spegel foar

seist dat ik net miene moat
dat dit de ein wêze sil

dat ik noch altiten ien
wat oandwaan kin

al set ik in seage
yn myn eigen hannen

al krûp ik noch sa fier

fuort

ik ha tasein

dat wit elke sel
fan myn waakse
ûnthâld

gnyskje ik?

ik lit de toppen fan myn fingers
as berneslydsjes glydzje

oan beide kanten
de glêde kiezzen del

de droege lippen oer


*


ik neem de vijl op
haal die over mijn kiezen
leg de vijl neer

neem een slok
zet het glas op tafel
spuug het water uit

ik doe een deur open
in de andere kamer houd je
mij de spiegel voor

je zegt dat ik niet moet denken
dat dit het einde zal zijn

dat ik nog altijd iemand
wat aan zou kunnen doen

al zet ik een zaag
in mijn eigen handen

al kruip ik nog zo ver
weg

ik heb toegezegd

dat weet elke cel
van mijn waakse
geheugen

gniffel ik?

ik laat de toppen van mijn vingers
als kindersleetjes glijden

aan beide kanten
over mijn gladde kiezen

over de droge lippen



© Tsead Bruinja


terug naar boven

 

wat ûntwyk ik?

it grutte?
it wichtige?
it aventoer?

trijeëntritich jier
sit ik jûns it leafste op de bank
mei in glês wyn

televyzje oan

it lûd út
gitaar op ’e skoat

fleurige amateurblues
pentatoanyske
sinajazzmuzyk

besideboartsjend mei djippe tinzen
dy’t ik ûnôf op ’e souder
lizze litten ha

de laptop stand-by

en dan net te let op bêd
om net te let derôf

mei in freonlike kater
in aardich sin
en in pik
dy’t wurket

miskien in krante
miskien dy fjirtich baantsjes
yn it swimbad

achter in oare kont oan

oan wat
oan wat

besykje ik
sa stadich en sleau
te ûntkommen?


*

wat ontwijk ik?

het grote?
het belangrijke?
het avontuur?

drieëndertig jaar
zit ik ’s avonds het liefste op de bank
met een glas wijn

televisie aan

het geluid uit
gitaar op schoot

fleurige amateurblues
pentatonische
chinamuziek

verstoppertje spelend met diepe gedachten
die ik onaf op de zolder
heb laten liggen

de laptop stand-by

en dan niet te laat naar bed
om niet te laat eruit

met een vriendelijke kater
een aardig humeur
en een pik
die werkt

misschien een krant
misschien die veertig baantjes
in het zwembad

achter een andere kont aan

aan wat
aan wat

probeer ik
zo traag en laks
te ontkomen?



© Tsead Bruinja


terug naar boven


wylst ús hier tinner wurdt
en yn de beammen de apen laitsje

wylst we hieltyd faker it dak op moatte
om de fuortwaaide pannen werom te lizzen

wylst ús hier tinner wurdt
en de apen yn de beammen laitsje

wylst de dokter ús faker sitten sjocht
yn de snotterige en de kocheljende wachtkeamer

wylst de apen laitsje

wylst de iene nei de oare stjert
en syn dieden net mei it grêf
yn nimt

bliuwe de apen jong
en laitsje

wylst it krôkjen en it ôfskiten
dy oeral hinne beselskipje
en de terms en de longen slite

wylst it smûke plakje
ûnder de beammen
lokket

laitsje de apen
om de kracht dy’t fuortglûpt
út dyn apelskilende
hannen

sjochst har oan
sjochst oars nei de grûn
en wylst dit alles

wurdt de honger fan de apen
grutter

wylst de ferjeffenis ferskronfelet
en lulkens allinnich mar ferfellet

laitsje de apen

bliuwt de lulkens jong


*

terwijl ons haar dunner wordt
en in de bomen de apen lachen

terwijl we steeds vaker het dak op moeten
om de weggewaaide pannen terug te leggen

terwijl ons haar dunner wordt
en de apen in de bomen lachen

terwijl de dokter ons vaker ziet zitten
in de snotterige en kuchende wachtkamer

terwijl de apen lachen

terwijl de één na de ander sterft
en zijn daden niet meeneemt
het graf in

blijven de apen jong
en lachen

terwijl de boeren en scheten
je overal heen vergezellen
en je darmen en longen slijten

terwijl het beschutte plekje
onder de bomen
lokt

lachen de apen
om de kracht die wegglipt
uit je appelschillende
handen

je kijkt haar aan
en je kijkt anders naar de grond
terwijl dit alles

wordt de honger van de apen
groter

terwijl het vergeven verschrompelt
en woede alleen maar vervelt

lachen de apen

blijft de woede jong



© Tsead Bruinja


terug naar boven